Styczeń i luty pomijam, bo nie działo się nic, co miałoby związek z rowerami. Zimy de facto nie było – więc jeździć się dało. Ja nie jeździłem. Zimowa przerwa od roweru to dla mnie naturalna kolej rzeczy. Zaczynając sezon w marcu, w zasadzie już pod koniec sierpnia nie chce mi się jeździć. Przeczekanie zimy ma u mnie z reguły wymiar narciarski, o ile aura na to pozwala. Wracając do sedna: sam sezon przemijał raczej spokojnie. Kwiecień i maj były totalnie rowerowe, później liczba godzin poleciała przez pół ze względu na absorbującą pracę. Z założenia olewałem wyścigi, choć było kilka wyjątków. Nie przygotowywałem się do żadnego z nich, nie miałem żadnych celów, po prostu jeździłem na rowerze.

Choć pogoda jeszcze nie była idealna, zaczęła się jazda na poważnie. Odbył się pierwszy, inaugurujący sezon, wypad z Ekipą TROLL TEAM w Beskid Wyspowy. Ekipa była podzielona na szosowców i MTB. Ja z dziewczynami jeździłem na szosie. Zdobyliśmy m.in. Przełęcz Knurowską w Gorcach, zaliczając przy okazji pierwszą setkę w sezonie. Kwiecień to też pewnego rodzaju przełom w moim podejściu do MTB – miałem pierwszy raz okazję przetestować prawdziwego, pełnowartościowego 29-era. Był to Scalpel, zapożyczony od Larego. Testy te na tyle przekonały mnie do 29, że miesiąc później stałem się posiadaczem nowego roweru. Oprócz tego, odkryłem nowe oblicze Beskidu Niskiego – podczas rekonesansu Klasyku Beskidzkiego, odbywającego się co roku w Łosiach.

Czerwiec był bardzo gorący. Przyniósł ze sobą spadek ilości godzin spędzonych na rowerze, pierwsze zwycięstwo Ewy w Cyklokarpatach, gdzie ja jechałem bez numeru, oraz mój drugi i przedostatni wyścig w tym sezonie – maraton w Krośnie. W Czerwcu eksplorowałem z Miśkiem Grochowiczną oraz pojeździłem po okolicy na szosie. Wystąpiłem również w roli kibica na maratonie w Polańczyku, gdzie organizatorzy nie popisali się organizacją zawodów.

ALPY! Udało się i w tym roku. Wyjazd będący dłuższy czas pod znakiem zapytania, ostatecznie odbył się w wersji skróconej, bo tylko 3 dni jeździliśmy na rowerach. Dla mnie nowe doświadczenie – spanie na kempingach w przyczepie. Ostatecznie zrobiliśmy Sella Rondę, dłuższą rundę po Dolmitach, której najdalszym punktem od bazy była Passo Valparola oraz, jako kropka nad i, klasycznie – Stelvio.

MTB. W sierpniu to „Maraton” – bo znów bez numeru – w Wierchomli, gdzie trasa do połowy była fajna a później wujowa, oraz wypad z Trollami do Rytra, gdzie nie obyło się bez przygód w krzakach… Ostatecznie wyjazd był BARDZO udany. Zjazdy na fullu 29 i hamulcach XT to mistrzostwo świata.

Ilościowo mizernie bo tylko dwa dalsze wyjazdy na MTB i jeden lokalny. Jakościowo natomiast to istna poezja. Wyjazd w Pieniny i zaliczenie ich słowackiej części to była najlepsza rowerowa decyzja roku. I pomimo tego, że wyjechaliśmy dość późno i ledwo nam się udało wrócić przed zmrokiem, uważam, że ta traska to absolutny TOP. Widoki, single, pogoda – cudo!

Drugi wyjazd, niezarejestrowany przez GPS to okolice Wysowej. tutaj już nie było tak pięknie bo było mokro i zimno. Trasa trudna – pionowe podejścia dawały się we znaki. Mimo wszystko było jednak fajnie.